Για μια πολιτική της υπευθυνότητας και μια εκλογική της απεργίας
“Επειδή αναγκαστικά υπαρχει εξουσια στην κοινωνια, οσοι δεν συμμετεχουν σ’αυτη την εξουσια στη βαση της ισοτητας κυριαρχουνται απ’αυτους που συμμετεχουν στην εξουσια και την ασκουν, ―συνεπως δεν ειναι ελευθεροι, ακομα κι αν εχουν την ηλιθια αυταπατη οτι ειναι, επειδη υποτιθεται πως αποφασισαν να ζησουν και να πεθανουν σαν ηλιθιοι (idiots), δηλαδη σαν απλοι ιδιωτες (ιδιωτευειν). “ Κορνήλιος Καστοριάδης
Εκλογές είναι η παραίτηση, παραίτηση απο την ευθύνη μας ως πολίτες για την ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Το να ορίζεις άλλον να αποφασίσει για πράγματα που σε αφορούν αποτελεί την ουσία του καπιταλισμού (είτε δυτικού είτε "σοβιετικού" τύπου) ως καθησυχασμό, παθητικοποίηση, υπεράσπιση των διαχωρισμένων ρόλων διευθύνοντα-εκτελεστή μιας κοινωνίας εργοστασίο και γραφειοκρατικοποίηση της σκέψης. Ελευθερία δεν αποτελεί το να επιλέγεις τον εξουσιαστή σου αλλά το να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως ισότιμο διαχειριστή της εξουσίας με τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Σε όλες τις επαναστάσεις δεν υποστηρίχθηκε καμία εκλογική διαδικασία αντιθέτως επικυρώθηκε η επαναστατική δύναμη των δημοκρατικών συμβουλίων με παράλληλο ξεπέρασμα των όποιων ολιγαρχικών θεσμών όπως οι εκλογές-η βασιλεία,τα κόμματα και η κάθε λογής γραφειοκρατία.
Αν επιθυμεί κάποιος την ολοκληρωτική αλλαγή της κοινωνίας οφείλει να καταπολεμήσει τους ετερόνομους θεσμούς που την συντηρούν με ταυτόχρονη υπεράσπιση και διάδοση του αιτήματος για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση που συναντάται στην πολιτική ισότητα και όχι στην αντιδημοκρατική ιεραρχία που έχει τις ρίζες της στον ελιτισμό και την μισανθρωπία. Η άρνηση συμμετοχής στις εκλογές είναι επαναστατική πράξη όταν αποτελεί τμήμα μιας ελευθεριακής κουλτούρας και όχι όταν υπολογίζεται ως αποφυγή ενασχόλησης έστω και στο υπερελάχιστο επίπεδο με οτιδήποτε αφορά την κοινωνία. Η περίπτωση της απεργίας είναι τμήμα του αυτόνομου φαντασιακού όμως η περίπτωση της αποχής όπως και της συμμετοχής στις εκλογές αποτελεί στοιχείο του φαντασιακού της σύγχρονης ασημαντότητας και λειτουργεί ως εμπόδιο στην απελευθέρωση και ωφείλει να ξεπεραστεί.
Το αίτημα για μια κοινωνία που να ωθεί τους ανθρώπους στην δημιουργία, στην πανανθρώπινη χειραφέτηση,στην αλληλεγγύη στην απαίτηση της ισότητας (πολιτικής - οικονομικής που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες) απαιτεί αγώνα και αξιοπρέπεια και όχι υποβάθμιση του υποκειμένου σε αντικείμενο ενσαρκώνοντας τον εξευτελιστικό ρόλο του ψηφοφόρου ρομπότ. Απέναντι στον ανεύθυνο τύπο ανθρώπου της εποχής μας που θεωρεί την άσκηση πολιτικής βάρος που το ξεφορτώνεται ψηφίζοντας ή απέχοντας (και όχι απεργώντας) αντιπρόταση αποτελεί η αντίληψη των εαυτών μας ως πολιτικά όντα. Είναι τουλάχιστον αφελές και υποκριτικό το να θεωρεί κανείς ότι θα ριζοσπαστικοποιηθεί η κοινωνία μέσω της εκλογικής αποξένωσης και την αντιμετώπιση μας (απο εμάς και τους άλλους) ως οντα ανίκανα για την ενασχόληση με την πολιτική.
Ας μην πειστούμε για μια ακόμη φορά ότι δεν θα μπορέσουμε να αποφασίσουμε για τις υποθέσεις μας, ας αρνηθούμε την πολιτική αλλοτρίωση, την εκπροσώπηση και εκπόρνευση της έννοιας “δημοκρατίας” σε ολιγαρχικό καθεστώς εκλογικής αντιπροσώπευσης. Ας θελήσουμε μια δημοκρατική κοινωνία υπευθυνότητας,ισότητας και απελευθέρωσης. Όπως ένα ρατσιστής δεν επιθυμεί έναν μετανάστη να λαμβάνει μέρος στην λήψη αποφάσεων έτσι κι ένας πολιτικός δεν επιθυμεί εμάς να αποφασίζουμε για την πορεία της κοινωνίας. Ο όρος “αποφασίζουμε” γίνεται αντιληπτός ως συμμετοχή στην αυτοδιαχείρηση της καθημερινής ζωής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο προς μια αυτόνομη κατεύθυνση.
Πολιτικη συνειδητοποίηση απέναντι στην εκλογική ανευθυνότητα
Εκλογική απεργία όχι αποχή
Ο αγώνας ενάντια στις εκλογές είναι αγώνας υπερ της ισότητας
libido formandi
για την ατομική και συλλογική αυτονομία
