Τρίτη 7 Απριλίου 2009
Διανύουμε τον τέταρτο μήνα μετά το πέρας των Δεκεμβριανών. Μιας περιόδου που στιγματίστηκε από την οργή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, όλων των ηλικιών, με εναρκτήριο λάκτισμα τον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Χρέος μου ήταν να είμαι εκεί όχι μόνο ψυχή αλλά και σώμα, συμμετέχοντας στον κοινωνικό διάλογο, συναποφασίζοντας με τον κόσμο βάσει των προβληματισμών της σύγχρονης ζωής. Είμαι κομμάτι του «Δεκέμβρη», δεν είμαι έξω δεν είμαι απέναντι είμαι και είναι μέσα μου. Τα προβλήματα όμως που αντιμετωπίζει η οικογένεια μου δεν μου το επέτρεψαν…παρέμενα στο πατρικό μου σπίτι, ώστε να φροντίζω τους ηλικιωμένους γονείς μου με ότι αυτό συνεπάγεται και κάθε χτύπος της καρδιάς μου παλλόταν όλο και πιο δυνατά. Με διακατείχαν τα συναισθήματα της θλίψης, του θυμού, αλλά και της απογοήτευσης προς τα πού οδεύεται το μέλλον μας, το μέλλον αυτού του κόσμου που προσδοκούσα να βασίζεται στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Τα όνειρα μου μετατράπηκαν σε εφιάλτες από τις δεκαοκτώ του Δεκέμβρη, μετά την αναίτια σύλληψη μου, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα, 111 μέρες μετά. Θα μπορούσαν να είχαν μετριαστεί στις πέντε του Μάρτη, αν η αίτηση της αποφυλάκισης μου είχε γίνει δεκτή. Τα αρμόδια όμως δικαστικά όργανα την απέρριψαν, με το πρόσχημα ότι είναι πολύ πιθανό να προβώ στις ίδιες πράξεις (?!) καθότι θεωρούμαι επικίνδυνος για την κοινωνία. Η ηλικία των τριάντα χρόνων μου, το λευκό ποινικό μου μητρώο αλλά και οι μαρτυρίες υπεράσπισης ακόμη και από αυτόπτη μάρτυρα δημοσιογράφο καθώς και η ιδιαιτερότητα της οικογενειακής μου κατάστασης δεν πτόησε τους αρμόδιους.
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Παραμένω έγκλειστος ζώντας καθημερινά τις φάσεις και τις αντιφάσεις του. Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, κρίνεσαι επικίνδυνος ανά πάσα στιγμή, ακόμη και για κάτι που δεν έκανες.
Εν κατακλείδι, σας υποβάλω το ερώτημα:
Κάθε άνθρωπος έχει δικαιώματα η μόνο υποχρεώσεις?
Το δίκιο υπό ποιες προϋποθέσεις ορίζεται?
thodoris_iliopoulos.prtvl.all@hotmail.com
