Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Δελτιο τύπου για Θοδωρή Ηλιόπουλο

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ

11 Μαρτίου 2009

Ογδόντα δυο ημέρες συμπληρώνει στη φυλακή ο Θοδωρής Ηλιόπουλος , που συνελήφθη μετά το Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 18 Δεκέμβρη.

Η αίτηση του για άρση της προσωρινής του κράτησης απορρίφθηκε με σύμφωνη γνώμη της 24ης ανακρίτριας , Αναστασίας Λόλα, και του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Λεωνίδα Νικολόπουλου, που έβαλαν την υπογραφή τους

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος κατηγορείται, όπως είναι γνωστό , για «απόπειρα βαρείας σκοπούμενης σωματικής βλάβης», δηλαδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ότι πέταγε πέτρες σε αστυνομικούς (!) αποβλέποντας στον βαρύ τραυματισμό τους (!!). Το αδίκημα είναι κακούργημα !!! Εξάλλου, κανείς αστυνομικός δεν ισχυρίστηκε τυχόν ότι είχε τραυματισθεί (ή γρατσουνιστεί) εκείνη την ημέρα .

Ο Θοδωρής αρνείται από την πρώτη στιγμή την κατηγορία. Άλλωστε, πιάστηκε ανάμεσα σε φίλους του και σε πολίτες που διαμαρτυρόντουσαν για την άδικη σύλληψη. Τις συνθήκες της παράλογης επίθεσης των ΜΑΤ , στο σημείο της σύλληψης, μακριά από εκεί όπου υπήρχαν γεγονότα, επιβεβαίωσαν με τις καταθέσεις τους στην ανακρίτρια 4 μάρτυρες, ενώ δημοσιογράφοι και μεταδόσεις από το σημείο εκείνο αλλά και άλλα στοιχεία ανέτρεπαν τις αντιφατικές καταθέσεις των αστυνομικών που τον συνέλαβαν.

Ανακρίτρια και Εισαγγελέας , όμως, στάθηκαν αδιάφοροι απέναντι στα στοιχεία που αποδείκνυαν την αθωότητα του αλλά και επιθετικά εχθρικοί απέναντι στον Θοδωρή, που βλέπει τη Δικαιοσύνη να εκδικείται στο πρόσωπο του για τις συγκρούσεις του Δεκέμβρη, αδιάφορη για την αλήθεια η μη των κατηγοριών .

Άλλοι 14 νέοι άνθρωποι έχουν την ίδια με αυτόν τύχη, καλούμενοι, αυτοί οι 15 να πληρώσουν για τα γεγονότα που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ελλάδα και που κατέβασαν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Ο Θοδωρής έχει ανάγκη από την αλληλεγγύη μας .

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος πρέπει να αποφυλακιστεί.

Να αποφυλακιστούν οι κρατούμενοι του Δεκέμβρη.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΤΟ ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ

thodoris_iliopoulos.prtvl.all@hotmail.com

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Γράμμα του Θ. Ηλιόπουλου από τις φυλακές Κορυδαλλού

«Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει»

Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…

Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.

Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες . Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.

Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί , μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.

Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.

Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.

Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος