Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Καταγγελία του Θ. Ηλιόπουλου στην 22η ημέρα απεργία πείνας

Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου του 2009.
Βρίσκομαι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, φανερά εξαντλημένος και νευριασμένος με το νοσοκομειακό σύστημα των φυλακών. Όλοι τάχα μου ενδιαφέρονται για μένα, για τη ζωή του συνανθρώπου τους, μα κανείς δεν έχει φροντίσει, «δεν έχει την αρμοδιότητα» να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις ώστε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο των κρατουμένων.
Η καθημερινή ταλαιπωρία των εξετάσεων καταβάλει ολοένα τον οργανισμό μου ιδίως δε, η χθεσινή που με βρήκε στο πέρα δώθε επί 2μιση ώρες, ώστε να εξεταστούν τα ζωτικά μου όργανα και να παραπεμφθώ σε εξετάσεις αίματος.
«είμαι σε πρώτη προτεραιότητα για αυτές».
Θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 3 Αυγούστου, όταν θα βρίσκομαι ήδη στην 25 ημέρα απεργίας πείνας…
Παρότι που καίω πλέον μυϊκό ιστό και η πίεση και το ζάχαρο μου βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Βέβαια το ότι κρατιέμαι στα πόδια μου, που η ψυχή μου ξέρει πως, θάβεται από κακεντρέχειες του τύπου: «αυτός τρώει κρυφά»



Εις το επανιδειν

Θοδωρής Ηλιόπουλος
Από τα νεκροσέντονα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού





ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ

24-07-2009

Εξέτασα σήμερα στο ιατρείο των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού τον κρατούμενο κ. Θεόδωρο Ηλιόπουλο, 31 ετών, ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας από την 10η 7ου 2009.

Το σωματικό του βάρος είναι 56 Kgr (η μικρή σχετικά απώλεια βάρους οφείλεται στον σωματότυπο του ασθενούς-βάρος εκκίνησης απεργίας πείνας 60 Kgr), έχει όμως, σε σχέση με την προηγούμενη εξέταση, αρχίσει να εμφανίζει απώλεια μυϊκής μάζας. Εμφανίζει έντονη καταβολή και αδυναμία ενώ αναφέρει υπνηλία κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Δεν έχει εμφανίσει παρά μόνον ένα υπογλυκαιμικό επεισόδιο, πάσχει όμως από ορθοστατική υπόταση (ξαπλωμένος έχει συστολική ΑΠ 100 mmHg και όρθιος 85-90 mmHg). Είναι έντονα ωχρός.

Δεδομένου ότι 1. ο σωματότυπος του ασθενούς είναι τέτοιος ώστε δεν θα εκδηλώσει άμεσα μεγάλη απώλεια σωματικού βάρους, αναμένεται όμως να έχει στο άμεσο μέλλον επιπλέον απώλεια μυϊκού ιστού, συμπεριλαμβανομένου και του μυοκαρδίου, 2. δεν έχει υποβληθεί έως τώρα σε εργαστηριακές εξετάσεις που είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν, και τέλος 3. της ορθοστατικής υποτάσεως,

είναι επιβεβλημένη η άμεση μεταφορά του σε χώρο αυξημένης φροντίδας (νοσοκομείο κρατουμένων ή κρατικό νοσοκομείο) προκειμένου να προληφθεί οποιαδήποτε βλάβη στην σωματική του υγεία.

Η γιατρός

Όλγα Κοσμοπούλου
ειδική παθολόγος, επιμελήτρια Α΄ ΕΣΥ

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Απεργία πείνας του Θ.Ήλιόπουλου

Σημερα, 9 Ιουλίου 2009

Στις 8 Ιουλίου , μετά από 6 1/2 μήνες φυλακή , όπου βρέθηκα για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, κατηγορούμενος για πράγματα που δεν έκανα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε την συνέχιση της κράτησης μου .

Είναι το μόνο βούλευμα που αποφάσισε εξακολούθηση της κράτησης για μια τέτοια υπόθεση, όταν όλοι οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, με ίδιες ή και άλλες κατηγορίες , έχουν όλοι αποφυλακιστεί.

Η απόφαση αυτή που αποκαλύπτει προσωπική εμπάθεια και μένος εναντίον μου , που δεν μπορούν να αιτιολογηθούν, ούτε και να εξηγηθούν είναι μια απόφαση μεροληπτική, άδικη και παράνομη έτσι κι αλλιώς, όπως κάθε προφυλάκιση .

Απέναντι στο μίσος αυτό που εκφράζεται σε βάρος μου, απέναντι στην άδικη «ποινή» που εκτίω έτσι κι αλλιώς ως προφυλακισμένος, απέναντι στην επίμονη άρνηση των δικαστων και των εισαγγελέων να δουν τα πραγματικά στοιχεία και την αλήθεια της υπόθεσης , απέναντι στην προφανή και πρωτοφανή διάκριση που γίνεται σε βάρος μου, δεν έχω άλλο μέσο να παλέψω παρά μόνον το ίδιο μου το σώμα.

Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία.
Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια των μηχανισμών του «ποινικού νόμου». Να καταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μιας τυφλής «δικαιοσύνης» και των ακόμη περισσότερο «τυφλών» υπαλλήλων της.
Από την Παρασκευή 10 Ιουλίου σταματώ να παίρνω τροφή και καταθέτω δήλωση γνωστοποίησης απεργίας πείνας στην διεύθυνση της φυλακής.

Αυτοί που έζησαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη, αυτοί που γνώρισαν τη βία των μηχανισμών , αυτοί που έζησαν τη σκληρότητα του κελιού χωρίς ποινή ή και με ποινή, αυτοί που ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος για την ελευθερία είναι η αντίσταση, αυτοί που αντιδρούν στην δικαστική αυθαιρεσία και τη φρίκη της, είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν και θα σταθούν στο πλευρό μου.

Από τώρα τους ευχαριστώ.
Θοδωρης Ηλιοπουλος
Φυλακές Κορυδαλού

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

2η επιστολη του Θοδωρη Ηλιοπουλου απο την Α' πτερυγα των Δικαστικων Φυλακων Κορυδαλλου

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Διανύουμε τον τέταρτο μήνα μετά το πέρας των Δεκεμβριανών. Μιας περιόδου που στιγματίστηκε από την οργή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, όλων των ηλικιών, με εναρκτήριο λάκτισμα τον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Χρέος μου ήταν να είμαι εκεί όχι μόνο ψυχή αλλά και σώμα, συμμετέχοντας στον κοινωνικό διάλογο, συναποφασίζοντας με τον κόσμο βάσει των προβληματισμών της σύγχρονης ζωής. Είμαι κομμάτι του «Δεκέμβρη», δεν είμαι έξω δεν είμαι απέναντι είμαι και είναι μέσα μου. Τα προβλήματα όμως που αντιμετωπίζει η οικογένεια μου δεν μου το επέτρεψαν…παρέμενα στο πατρικό μου σπίτι, ώστε να φροντίζω τους ηλικιωμένους γονείς μου με ότι αυτό συνεπάγεται και κάθε χτύπος της καρδιάς μου παλλόταν όλο και πιο δυνατά. Με διακατείχαν τα συναισθήματα της θλίψης, του θυμού, αλλά και της απογοήτευσης προς τα πού οδεύεται το μέλλον μας, το μέλλον αυτού του κόσμου που προσδοκούσα να βασίζεται στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.

Τα όνειρα μου μετατράπηκαν σε εφιάλτες από τις δεκαοκτώ του Δεκέμβρη, μετά την αναίτια σύλληψη μου, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα, 111 μέρες μετά. Θα μπορούσαν να είχαν μετριαστεί στις πέντε του Μάρτη, αν η αίτηση της αποφυλάκισης μου είχε γίνει δεκτή. Τα αρμόδια όμως δικαστικά όργανα την απέρριψαν, με το πρόσχημα ότι είναι πολύ πιθανό να προβώ στις ίδιες πράξεις (?!) καθότι θεωρούμαι επικίνδυνος για την κοινωνία. Η ηλικία των τριάντα χρόνων μου, το λευκό ποινικό μου μητρώο αλλά και οι μαρτυρίες υπεράσπισης ακόμη και από αυτόπτη μάρτυρα δημοσιογράφο καθώς και η ιδιαιτερότητα της οικογενειακής μου κατάστασης δεν πτόησε τους αρμόδιους.

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Παραμένω έγκλειστος ζώντας καθημερινά τις φάσεις και τις αντιφάσεις του. Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, κρίνεσαι επικίνδυνος ανά πάσα στιγμή, ακόμη και για κάτι που δεν έκανες.

Εν κατακλείδι, σας υποβάλω το ερώτημα:

Κάθε άνθρωπος έχει δικαιώματα η μόνο υποχρεώσεις?

Το δίκιο υπό ποιες προϋποθέσεις ορίζεται?

Θοδωρής Ηλιόπουλος

thodoris_iliopoulos.prtvl.all@hotmail.com

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Δελτιο τύπου για Θοδωρή Ηλιόπουλο

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ

11 Μαρτίου 2009

Ογδόντα δυο ημέρες συμπληρώνει στη φυλακή ο Θοδωρής Ηλιόπουλος , που συνελήφθη μετά το Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 18 Δεκέμβρη.

Η αίτηση του για άρση της προσωρινής του κράτησης απορρίφθηκε με σύμφωνη γνώμη της 24ης ανακρίτριας , Αναστασίας Λόλα, και του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Λεωνίδα Νικολόπουλου, που έβαλαν την υπογραφή τους

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος κατηγορείται, όπως είναι γνωστό , για «απόπειρα βαρείας σκοπούμενης σωματικής βλάβης», δηλαδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ότι πέταγε πέτρες σε αστυνομικούς (!) αποβλέποντας στον βαρύ τραυματισμό τους (!!). Το αδίκημα είναι κακούργημα !!! Εξάλλου, κανείς αστυνομικός δεν ισχυρίστηκε τυχόν ότι είχε τραυματισθεί (ή γρατσουνιστεί) εκείνη την ημέρα .

Ο Θοδωρής αρνείται από την πρώτη στιγμή την κατηγορία. Άλλωστε, πιάστηκε ανάμεσα σε φίλους του και σε πολίτες που διαμαρτυρόντουσαν για την άδικη σύλληψη. Τις συνθήκες της παράλογης επίθεσης των ΜΑΤ , στο σημείο της σύλληψης, μακριά από εκεί όπου υπήρχαν γεγονότα, επιβεβαίωσαν με τις καταθέσεις τους στην ανακρίτρια 4 μάρτυρες, ενώ δημοσιογράφοι και μεταδόσεις από το σημείο εκείνο αλλά και άλλα στοιχεία ανέτρεπαν τις αντιφατικές καταθέσεις των αστυνομικών που τον συνέλαβαν.

Ανακρίτρια και Εισαγγελέας , όμως, στάθηκαν αδιάφοροι απέναντι στα στοιχεία που αποδείκνυαν την αθωότητα του αλλά και επιθετικά εχθρικοί απέναντι στον Θοδωρή, που βλέπει τη Δικαιοσύνη να εκδικείται στο πρόσωπο του για τις συγκρούσεις του Δεκέμβρη, αδιάφορη για την αλήθεια η μη των κατηγοριών .

Άλλοι 14 νέοι άνθρωποι έχουν την ίδια με αυτόν τύχη, καλούμενοι, αυτοί οι 15 να πληρώσουν για τα γεγονότα που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ελλάδα και που κατέβασαν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Ο Θοδωρής έχει ανάγκη από την αλληλεγγύη μας .

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος πρέπει να αποφυλακιστεί.

Να αποφυλακιστούν οι κρατούμενοι του Δεκέμβρη.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΤΟ ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ

thodoris_iliopoulos.prtvl.all@hotmail.com

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Γράμμα του Θ. Ηλιόπουλου από τις φυλακές Κορυδαλλού

«Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει»

Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…

Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.

Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες . Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.

Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί , μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.

Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.

Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.

Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Αλληλεγγύη στους Ισραηλινούς Αντιρρησίες Συνείδησης



Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο site τους (όπου μπορείτε να τους στηρίξετε υπογράφοντας)